Maar, ben ik dan geen zeurende ouder?!
Het is een vraag die ik vaak krijg van ouders. Het is een vraag waar vaak veel tobben, zoeken en emotie onder schuil gaat.
Wat is er aan de hand?
De ouders die mij deze vraag stellen hebben gemerkt dat hun kind niet lekker draait op school en ze maken zich zorgen. Ze willen hun zorg delen met de leerkracht en samen werken aan een oplossing. Als reden voor hun twijfel of schroom om op de leerkracht af te stappen noemen ze vaak:
- het niet groter willen maken dan het is,
- ze hebben het al zo druk op school,
- we hebben het er al over gehad, ze zijn op de hoogte, moet ik nu weer gaan praten, ben ik dan niet te dwingend,
- hun kind niet negatief onder de aandacht willen brengen van de leerkracht en
- niet lastig willen zijn.
Als ik de ouders vraag naar wat de leerkracht zegt over contact, dan is het antwoord eigenlijk altijd hetzelfde: “De leerkracht zegt dat ik altijd even voor of na de les kan komen om een vraag te stellen.”
Ben je nou wel of niet een zeurende ouder?
Door als ouder stil te staan bij je gevoel en emotie, komt er vanzelf een antwoord op je vraag ‘Ben ik een zeurende ouder?’ Als je de signalen die je van je kind krijgt volledig op je in laat werken, dan voel je vanzelf of het echte en oprechte zorg is. Zorg voor je kinderen zorgt er als vanzelf voor dat je als ouder in beweging komt. Je voelt dan van binnenuit de noodzaak om je kind te ondersteunen.
Het gesprek met de leerkracht.
Verreweg de meeste leerkrachten reageren positief als je komt met je zorg. Ook zij willen het beste voor je kind. Niet alle leerkrachten zullen op school gezien hebben wat jij als ouder aan signalen krijgt. Er zijn kinderen die zich op school aanpassen, niet op willen vallen, doen wat ze denken dat er van ze wordt verwacht. Er zullen ook leerkrachten zijn die blij zijn dat je komt, ze hebben zelf ook al signalen gezien en willen graag met je praten.
Als je de reactie krijgt dat er op school ook al signalen zijn geweest, dan kan je je bedonderd voelen. Zeker als blijkt dat dit al langer speelt. Waarom hebben ze niets gezegd? Wat was er gebeurd als ik niet was gaan praten? Hoe erg moet het worden voordat ze iets zeggen?
De leerkracht die goed reageert en doorpakt versterkt de driehoek.
Als de leerkracht goed reageert op wat je zegt en samen met jou kijkt naar wat er aan de hand is, wat oplossingen zouden kunnen zijn en hoe je kind ondersteund kan worden, dan geeft dat een positieve impuls aan de relatie ouder-kind-school. De driehoek wordt versterkt.
Belangrijk daarbij is natuurlijk wel de opvolging door de leerkracht op school. Worden de afspraken daadwerkelijk uitgevoerd en/ of geïmplementeerd? Als dat het geval is, dan zal er vanzelf verder overleg zijn waar nodig. De leerkracht zoekt jou op en jij kunt met je vragen terecht. De kans is groot dat je je opgelucht voelt. Je merkt dat je wordt gehoord en gezien.
Een eerste deuk in de driehoek.
Als de leerkracht goed reageert, maar niet doorpakt, dan is daar de eerste deuk in het vertrouwen. Het wil niet meteen zeggen dat de leerkracht niet welwillend is. Er kan een reden voor zijn. Geef de leerkracht de mogelijkheid om te herstellen wat misging. Als ouder heb je dus weer een gesprekje te voeren. En nee, je zeurt niet. Je vraagt om opheldering, werkt samen en geeft iedereen binnen de driehoek de mogelijkheid om de relatie goed te houden.
Het effect van nog meer deuken in de driehoek.
Als de relatie ouder-kind-school steeds meer deuken oploopt dan is dat een hele nare ervaring voor alle partijen. Voor jou als ouder betekent het dat je ziet dat je kind niet lekker draait, niet goed begeleid wordt en nog meer vastloopt.
Je ziet je kind gedrag ontwikkelen dat je niet herkent. Je kind kan bijvoorbeeld boos worden, buik- of hoofdpijnklachten ontwikkelen, een kort lontje ontwikkelen, slecht slapen, veel dromen, veel huilen, gaan schelden, gaan gooien met spullen, zich af gaan sluiten, gaan twijfelen aan zichzelf, een negatief zelfbeeld ontwikkelen, schoolziek worden en in zeer ernstige gevallen gevoelens gaan ontwikkelen die leiden tot vragen als ‘Wie zit er nou op mij te wachten?’ en ‘Wie zal mij nou missen?’.
Pijnlijke opmerkingen.
Als ouders kom je in een achtbaan terecht. Opmerkingen die je als ouder kunt krijgen van leerkrachten en andere ouders kunnen pijnlijk duidelijk maken dat de ontstane situatie niet goed wordt onderkend:
- “Je moet wel op onze expertise vertrouwen.”,
- “Als hij het nou maar liet zien, dan konden we wel moeilijker werk aanbieden.”,
- “De cito-scores zeggen iets anders dan dat jij aangeeft.”,
- “Ze kijkt alleen maar naar buiten, haar werkhouding is slecht.”,
- “Je maakt het probleem groter dan het is, op school is er niets aan de hand.”,
- “Hij is ook wel erg jong.”,
- “Pushen is niet goed.”,
- “Hij moet ook wel heel erg op zijn tenen lopen.”,
- “Het ligt echt aan thuis, hebben jullie geen ondersteuning nodig bij de opvoeding?”,
- “Ja, dat huilen is inderdaad heel vervelend voor jullie. Als jullie weg zijn is het zo over hoor.”,
- “Jouw kind is wel erg vaak boos of verdrietig hè, moet je daar niet eens iets aan doen?”,
- “Mijn kind voelt zich onveilig in de klas, dat komt door jouw kind.”
Thuis spelen er veel emoties.
Een kind dat niet goed begeleid wordt en daardoor niet lekker in zijn of haar vel zit, krijgt te maken met grote emoties. Waarschijnlijk voelt je kind zich onbegrepen, niet gezien, niet herkend, anders, eenzaam, boos, gefrustreerd, teleurgesteld, gekwetst in zijn/ haar vertrouwen. Dat heeft zijn impact op het welzijn en gedrag van je kind. Wat op zijn beurt weer invloed heeft op de sfeer thuis.
Ook jij als ouder hebt te maken met heftige emoties. Je knokt voor je kind, voor jezelf en voor je gezin. Je bent teleurgesteld en raakt moe gestreden. Als je steeds weer gaat praten en steeds weer ziet dat jouw kind verder afglijdt dan ga je je leeg voelen, niet gehoord, moedeloos en machteloos. Er is sprake van groeiende onzekerheid. Hoe moet het nu verder? Wat gaat er nu gebeuren? Komt dit ooit nog goed?
Scholen dragen soms onbedoeld bij aan de spanning thuis.
Voor leerkrachten is het vaak niet duidelijk wat ‘de situatie op school’ betekent voor je thuissituatie. Ze hebben alleen jou om ze te vertellen wat er gebeurt. En dan blijft het een verhaal dat ze horen en waarin ze zich proberen in te leven. Als je een leerkracht tegenover je treft die zelf heeft meegemaakt wat jij nu meemaakt, dan merk je dat meteen. Dan is er herkenning.
Op school ben je en blijf je één van de mensen uit hun populatie. Je bent onderdeel van het werk van de leerkracht, de IB’er, degene die je spreekt op school. Voor jou als ouder en voor jouw kind is het dagelijkse realiteit, dat wat jullie nu leven. Op school is jouw kind één van de kinderen uit de groep, voor jou is jouw kind het allerbelangrijkste en kostbaarste dat er bestaat. Dit maakt heel veel verschil. Voor jou als ouder is ieder uur en iedere dag er één, voor een leerkracht is een week zo voorbij.
Jij als ouder ziet dat iedere dag wachten er één teveel is. Je merkt aan alles dat er nu iets moet gaan gebeuren. Op school zijn ze druk met al hun leerlingen, vergaderingen, studiedagen, feesten, vakanties, roosters en ga zo maar door. Deze mismatch zorgt ervoor dat jullie heel veel wachten, in onzekerheid zitten over wat er gaat gebeuren, de frustratie en onbegrepenheid zien opbouwen bij je kind en dat betekent een extra belasting voor jullie allemaal.
Tel daarbij op dat veel scholen eerst intern willen bekijken, bespreken, regelen wat er mogelijk is en dat er daarna een afspraak wordt gemaakt om jullie mede te delen wat er intern is afgesproken. Dan ben je zo weer twee weken verder. Als je dan te horen krijgt dat je wordt uitgenodigd voor een gesprek, maar niet mag weten waar het gesprek over gaat of wat je dan te horen krijgt, dan heb je een recept voor extra spanning te pakken. Scholen willen het zuiver en netjes doen, maar hebben niet in de gaten dat ze hiermee een grote bijdrage leveren aan de onzekerheid en het lange wachten waarin veel hoogbegaafde kinderen en hun ouders terecht gekomen zijn.
Steeds weer praten op school is nodig.
De enige manier om samen met school de bij jouw kind passende oplossing te vinden, is in gesprek blijven. Als ouders is het dus heel belangrijk om steeds weer naar school te gaan, om steeds weer aan te geven dat het niet goed gaat, dat je geen verbetering of zelfs verslechtering ziet bij je kind.
Je bent geen zeurende ouder, je bent een bezorgde ouder!
(Ben je benieuw naar de andere twee delen uit dit drieluik? Kijk dan op http://marjolijnpeters.nl/contact-informatie/uitdepraktijk )